Historia szpitala
Gmach Szpitala został wzniesiony w latach
trzydziestych według projektu architektów Romualda Gutta i Józefa
Jankowskiego. Pierwotnie budowany na siedzibę biur Zakładu Ubezpieczeń
Pracowników Umysłowych, przekształconą w tym okresie w Zakład
Ubezpieczeń Społecznych. Wszystkie prace budowlane ukończono w 1934
roku.
Podczas Powstania Warszawskiego gmach przy ul.
Czerniakowskiej służył nie tylko jako kluczowa pozycja powstańcza na
drodze wzdłuż Książęcej ze Śródmieścia na Powiśle, lecz również, jako
szpital powstańczy, który był wielokrotnie przedmiotem ataku
artyleryjskiego i lotniczego. We wrześniu '44 roku, kiedy doszło do
kapitulowania powstania, szpital na wyraźne żądanie władz niemieckich
został pospiesznie ewakuowany do klasztoru śś Wizytek na Krakowskim
Przedmieściu, gdzie przez prawie miesiąc trwał i wypełniał obowiązki
medyczne. Następnie został przeniesiony do Szpitala Wolskiego, a wraz z
nim do Komorowa, gdzie w Październiku 1944 roku Szpital ZUS-u został
rozwiązany.
Po wojnie, po renowacji i odbudowie uszkodzonego
budynku mieściły się w nim biura Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej oraz Wydziału Rent. Jednak w 1956
roku zapadła decyzja o ponownym przekazania obiektu na potrzeby
szpitalne. Powyższe plany zrealizowano w roku 1957, a szpitalowi nadano
rangę Szpitala Wojewódzkiego. Ten etap zdominowany był przez prace
adaptacyjne, remontowe, kształtowanie się poszczególnych oddziałów. Już w
tym czasie przyjmował dużą liczbę pacjentów z Warszawy i okolic.
Kliniczny Szpital Zespolony to drugi etap, w
którym jednostka przejęła rolę bardziej konsultacyjną i specjalistyczną
dla nowopowstałych szpitali w regionie trzech województw, nad którymi
sprawuje nadzór Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego. Jest to
również okres powolnego i naturalnego przekształcenia oddziałów w
kliniki akademickie.
Trzeci etap, który należy wyróżnić, to czas
Państwowego Szpitala Klinicznego, Szpitala specjalistycznego,
oferującego bardzo trudne procedury medyczne dla pacjentów z całej
Polski oraz kształcenie podyplomowe w wąskich dziedzinach medycyny,
także o zasięgu krajowym.
We wszystkich etapach stałym elementem było
świadczenie usług medycznych dla pacjentów z Warszawy. Szpital posiada
swoją rangę, a lekarze reputację.
Historia istnienia Szpitala wskazuje na uznanie za
trud włożony w zabezpieczenie medyczne regionu mazowieckiego, jak
również w wyszkolenie personelu dla powstających przychodni i szpitali.
Niewątpliwie najmocniejszą stroną Szpitala są
ludzie. Z jednej strony liczni lekarze o bardzo wysokich kwalifikacjach
i ogromnym potencjale intelektualnym, z drugiej strony personel
pielęgniarski o znakomitym wykształceniu i bardzo profesjonalnym
podejściu do pacjenta i jego potrzeb.
Szpital i jego działalność to nie tylko część
„biała", lecznicza. To również skomplikowane zaplecze
techniczno-administracyjne, które jest sprawne, a ludzie pracujący
bardzo zaangażowani w dobre imię Szpitala.
Tekst:
dr n.med. Krzysztof Bardadin.